HÖHERE WESEN BEFAHLEN:

uit-spreken is dwang in taal

te moeten duwen om te durven

en nog wordt zij geen helder beeld

schijnt het 

zolang de taal onuitgesproken blijft,

zich slechts verwijlt in boek en schrift

spreekt zij luider

schijnt zij 

in de virtuele ruimte tussen jou en mij

zijn klank en decibel 

een zonde

enkel onuitsproken doet zij haar echte werk:

imponeert, fascineert en scheurt een wond

die straks genezen zal

tot krachtig teken van de weigering 

te spreken met jouw mond

(bij Sigmar Polke, Höhere Wesen befahlen: rechte obere Ecke schwarz malen! 1969)

WAAROM DE ZON BUITEN BLIJFT

portal host content/content
ik zoek mijn hardloopschoenen (runners)
-om te vluchten- in mijn hersenpan

hier blijft de zon maar buiten achter 
gordijnen (paars, blauw en één venijnige streep licht)
schemerzone tussen weloverwogen blauwe hemel
en de scherpte van de nacht

hier speelt zich alles af (nu dus,
versluierd in mijn hoofd dan toch)
worstelen I- en EQ om wie
expert mag zijn in deze meeting

kennisatelier: zoveel lelijkheid in taal
(en negatie van de kracht) redt zelfs
de zon niet meer

Ntre Dme

Dat de hemel in het oosten was
leerde ik te vroeg
gewillig stampte ik daarom 
die boodschap ongelovig
-maar zonder aarzelen- tot
hapklare brokken in mijn kop.

voer voor macht zo leek het:
kennis om te imponeren
en te delen. 

Maar dat de hemel zelf hier
nog steeds onbereikbaar blijkt
wist ook Chagall allang
en toch

zijn de rode vlekken die zijn licht
hier genadeloos naar binnen gooit
een weg

en sta ik hier opnieuw
met jou
je liet me los
maar greep het rood
dat alles voedt dat ons
nog bindt.