MOS

Onvoorbereid viel een vers mij toe als gunst vandaag

het liet zich evenwel niet eenvoudig vangen

in krachtig beeld, in eenvoud van schone taal waarin

ordening en samenhang blijk geven van een soort van dichterschap-

Waarom wil het mos juist nu genadeloos en ongeremd

groeien alsof er geen onzekerheden zouden zijn;

alles goed zal komen zonder kennis van wat voorlag

en ontzag daarvoor geen blokkade vormt?

Gedrocht van mijn verbeelding dat bomen ontwortelt

in mijn hoofd, de ruimte kaalvreet en opnieuw begroeit  

zo schijnbaar zonder schot in deze onvermijdelijke gang:

een vogel in zijn ei dat vandaag in alle kalmte breken zal.

BLIK

Wilde haren mogen niet getemd in taal van toen
wie immers was niet wild en ongeremd
voorzag geen grootse toekomst voor zichzelf
toch op zijn minst zo nu en dan-

maar de voetnoot van de tijd saboteert het toeval
en de vordering van het verleden:
de afdruk toont de temmer zelf, even
onverstoorbaar als op alle foto’s in het boek:

zonder beat maar met de hartslag van
verwachting die elk vertrek markeert.

WHAT A WOMAN MUST HAVE

In het bos is een kamer, kaal

maar voorzien van helder ochtendlicht-

open ruimte waarop het zicht

door geen boom belemmerd wordt.

Tot ontzetting van mijzelf kaatst

meedogenloos van muur tot muur

de reflectie van wat een spiegel schijnt te zijn:

het is mijn taal, die daar geworpen wordt-

zomaar, alsof ze willoos is en altijd was:

in regelmatige verplaatsing voortgezet,

blijkt het glas onbreekbaar en

de toegang mij ontzegd tot nader order.

Het is mijn schuld: verwaarlozing van wat er werkelijk

toe doet leidt tot deze taferelen in mijn brein-

ik knip het ochtendlicht nu uit,

sluit de kamer dan van binnen af.

Dit is dan mijn werk.

Het volstaat niet als gedicht en breekt de taal

niet open met haar klank,

maar is voorlopig weer bevrijd.