LES BELLES IMAGES

Wat rest van schoonheid: les belles images- 

zij tonen schoonheid die nooit was;

een donker dat beter ongezien kon zijn

en schreeuwt om licht-

zinnig te bestaan. Klaarder wordt

de onbeduidendheid [clair-obscur] omdat

de jool als dictum van nutteloosheid

in overvloed 

nietigheid haar stem verheffen laat.

Wat teloorging zal gezien zijn:

opgetild tot grote hoogte-

pronkend door de blik van wie de lens

tot eigen ogen werd.

 

HOMO ECONOMICUS

Dikke lagen streng bemeten zwart
strijken neer op mijn sinds 
lang geen blanco blad:
geen dunne lagen
-behoedzaam opgezet- zodat 
wat onderligt nog lichten kan.

Mijn nagels krabben pulken 
klauwen: niets zo onverbiddelijk 
als acryl in haar uiteindelijke staat 
van zijn.

Ik vul mijn nagels met het plastic onheil 
dat in razend tempo droogt;
er is geen houden aan- 
tenzij

ik
in verweer
in opstand.

HOE TE VERDWIJNEN

onopgemerkt

als zon achter wolken

onaangekondigd

achter de horizon

met een grote truc

[sta ik daar te gissen hoe]

Zo ook verdween mijn vader

maar zonder wolk of horizon

die ruimte laat

om plots weer te verschijnen.

Ik hoor hem steeds nog

zachtaan zingen
[Verdi op vinyl]

maar versta geen woord

van deze laatste truc.

WAT EEN MOOIE GLAZEN BOL

Treed binnen in dit roemrucht huis

vergeven van onstuitbaar leven.

Taal en lichaam worden hier geworpen

als stuiterballen in de nacht-

giechelschreeuw en lolligheid

stroomt kamers in en uit rollebollen

dikke tranen langs en over

houdgreep rustmoment.

Maar temidden van de chaos vangt

iemand her of der wel eens een bal

er is een leemte in dit

ongeleid lawaai:

voor wie geduldig vastberaden luistert

naar wat zich achter krakend hout

en losgelaten pleister ook ophoudt,

weet: hier wordt dagelijks groei bereid.

Treed binnen, goedgeluimd en tot

de tanden toe bewapend graag;

olijk, liefdevol en met moed bekleed,

in onze grote glazen bol

waar toekomst blaakt.