DICHT|HOK

In de voegen van dit hok schrijnt

wat onzichtbaar blijft voor wie zich

nooit overgaf aan doelloos dromen-

driftig verlangen van knulletjes

deelgenoot te zijn van ondoordringbaar

samenspel waarvoor nodig is:

overgave- opgesloten, ongemist, gedragen

toch uiteindelijk en dan zal daar

de overwinning zijn:

een grootse tackle op de rede.

BETRAPT

Het zuchten van de stoel verraadt

aanwezigheid in de kamer boven mij:

de nog ongerichte regels schrikken op

en breken af onder de dreiging van geluid.

Kon ik de treden van de trap afpellen-

zo waande ik mij onbespied en reeg

zonder aarzelen de kralen van het spel

aaneen tot massief geconstrueerde taal.

Maar onder elke zucht, elke stap, rollen

keer op keer de woorden van het tafelblad:

ongenadig spat mijn gebrekkige constructie los

om pas dagen later - misschien.

Waarom toch verdraagt schone taal

geen toeschouwers in haar ontstaan;

alleen in roerloze afwezigheid van ieder

die haar niet verstaat voordat zij is wat zij kan zijn

weef ik haar tot stevig kleed dat het beton

bedekt waarop ik bewegen moet.

EN TOCH

Zij vouwt in het geniep papieren vogels

doodgemoedereerd en onverstoorbaar

naar eeuwenoud model.
Ten hoogste vallen zulke vogels zwevend neer.

Dan begraaft zij de nog witte vleugels

in omgeklauwde aarde;

verdrinkt zij hun belofte

in gore plassen van vergetelheid-

en niemand die nog weet

wat het kale vel van vogels echt vermag 

zolang opgeblazen stof hoger wordt geacht
dan vaste grond en zwarte nagelriem.