Het zuchten van de stoel verraadt
aanwezigheid in de kamer boven mij:
de nog ongerichte regels schrikken op
en breken af onder de dreiging van geluid.
Kon ik de treden van de trap afpellen-
zo waande ik mij onbespied en reeg
zonder aarzelen de kralen van het spel
aaneen tot massief geconstrueerde taal.
Maar onder elke zucht, elke stap, rollen
keer op keer de woorden van het tafelblad:
ongenadig spat mijn gebrekkige constructie los
om pas dagen later - misschien.
Waarom toch verdraagt schone taal
geen toeschouwers in haar ontstaan;
alleen in roerloze afwezigheid van ieder
die haar niet verstaat voordat zij is wat zij kan zijn
weef ik haar tot stevig kleed dat het beton
bedekt waarop ik bewegen moet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten